Εγώ είχα μπουχτίσει πια με τις συμβατικές θεραπείες και, προπαντός, βαριόμουν αφάνταστα να κάθομαι επί μήνες στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Γι' αυτό τηλεφώνησα κι έκλεισα ραντεβού.
Η πρώτη μου εντύπωση ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Νοέμβρη. Είχα φτάσει πέντε λεπτά νωρίτερα και περίμενα στην είσοδο της πολυκατοικίας να πάει ακριβώς η ώρα του ραντεβού.
Στις τέσσερις και μισή ακριβώς, χτύπησα το κουδούνι. Ακούστηκε ο ήχος του ηλεκτρικού μηχανισμού της πόρτας, την έσπρωξα και ανέβηκα στον ένατο όροφο.
Περίμενα στο διάδρομο.
Περίμενα.
Και περίμενα!
Κι όταν βαρέθηκα να περιμένω χτύπησα το κουδούνι του διαμερίσματος.
Μου άνοιξε την πόρτα ένας τύπος που με την πρώτη ματιά έμοιαζε να έχει ντυθεί για πικ-νικ. Φορούσε τζιν παντελόνι, αθλητικά παπούτσια κι ένα χτυπητό πορτοκαλί μπλουζάκι.
«Γεια» μου είπε. Το χαμόγελο του, οφείλω να ομολογήσω, με καθησύχασε.
«Γεια» του απάντησα. «Είμαι ο Ντεμιάν.»
«Ναι, βέβαια. Μα τι έπαθες; Γιατί άργησες τόσο ν' ανέβεις επάνω; Χάθηκες;»
«Όχι, δεν άργησα, αλλά δεν ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι για να μην ενοχλήσω — μπορεί να είχατε ασθενή...»
«Για να μην "ενοχλήσω";» επανέλαβε κουνώντας σκεφτικός το κεφάλι... Και σαν να μιλούσε στον εαυτό του συνέχισε: «Μάλλον έτσι είσαι στη ζωή σου εσύ...»
Έμεινα άφωνος.
Ήταν η δεύτερη φράση που μου έλεγε, και σίγουρα ήταν κάτι σωστό, όμως...
Τι μπάσταρδος!
Ο χώρος όπου ο Χόρχε έβλεπε τους ασθενείς του και εγώ δεν τολμούσα να τον αποκαλέσω «ιατρείο», ήταν ακριβώς σαν τον ίδιο: ανεπίσημος, ανοικοκύρευτος, απεριποίητος, ζεστός, πολύχρωμος, αιφνιδιαστικός και, γιατί να το αρνηθούμε, λιγάκι βρόμικος. Καθίσαμε σε δύο πολυθρόνες, ο ένας απέναντι από τον άλλον, κι ενώ εγώ του έλεγα ορισμένα πράγματα, ο Χόρχε έπινε μάτε. Ναι. Έπινε μάτε την ώρα της ακρόασης! Μου πρόσφερε κι εμένα.
«Εντάξει» του είπα.
«Εντάξει, τι;»
«Εντάξει για το μάτε...»
«Δεν καταλαβαίνω.»
«Δέχομαι το μάτε που μου προσφέρεις.»
Ο Χόρχε μου έκανε μια δουλοπρεπή και ειρωνική υπόκλιση και μου είπε:
«Ευχαριστώ, μεγαλειότατε, που δέχεστε το μάτε... Γιατί δεν μου λες απλώς αν θέλεις μάτε ή όχι, αντί να μου κάνεις χάρες;»
Ο τύπος είχε σκοπό να με τρελάνει.
«Θέλω!» του είπα.
Τότε, ο Χοντρός μου έβαλε μάτε.
Αποφάσισα να μείνω λίγο ακόμα.
Του είπα, μαζί με χιλιάδες άλλα πράγματα, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ' εμένα γιατί είχα δυσκολίες στις σχέσεις μου με τον κόσμο.
Ο Χόρχε με ρώτησε γιατί πίστευα ότι το πρόβλημα ήταν δικό μου.
Του αποκρίθηκα ότι είχα δυσκολίες στο σπίτι με τον πατέρα μου, με τη μητέρα μου, με τον αδερφό μου, με την κοπέλα μου... Και συνεπώς, το πρόβλημα μάλλον ήμουν εγώ. Τότε, για πρώτη φορά, ο Χόρχε μου διηγήθηκε «κάτι».
Ύστερα, με τον καιρό, θα μάθαινα ότι του άρεσαν πολύ οι μύθοι, οι παραβολές, τα παραμύθια, οι έξυπνες φράσεις και οι επιτυχημένες μεταφορές. Όπως έλεγε, ο μόνος τρόπος να κατανοήσεις ένα συμβάν χωρίς να το ζήσεις άμεσα, είναι μέσω μιας εσωτερικής συμβολικής αναπαράστασης του γεγονότος.
«Ένας μύθος, ένα παραμύθι ή ένα ανέκδοτο» πίστευε ο Χόρχε, «μπορεί να αποτυπωθεί στη μνήμη εκατό φορές πιο ανεξίτηλα από χίλιες θεωρητικές εξηγήσεις, ψυχαναλυτικές ερμηνείες ή επιχειρήματα.»
Εκείνη την ημέρα ο Χόρχε μού είπε ότι μπορεί να υπήρχε κάποια δυσαρμονία σ' εμένα, αλλά —πρόσθεσε— ότι το συμπέρασμα μου ήταν επικίνδυνο. Η μομφή προς τον εαυτό μου δεν επαληθευόταν από τα γεγονότα. Τότε μου αφηγήθηκε μια από τις ιστορίες που συνήθιζε να διηγείται σε πρώτο πρόσωπο και που ποτέ δεν ήξερες αν ήταν πραγματικά περιστα τικά της ζωής του ή προϊόντα της φαντασίας του:
Ο παππούς μου τα έτσουζε αρκετά.
Αυτό που του άρεσε περισσότερο να πίνει ήταν το τούρ κικο ρακί.
Έπινε ρακί και πρόσθετε νερό για να το αραιώσει.
Όμως, μεθούσε το ίδιο.
Τότε, έπινε ουίσκι και πάλι μεθούσε.
Έπινε κρασί νερωμένο και μεθούσε.
Ώσπου, μια μέρα, αποφάσισε να θεραπευτεί...
κι έκοψε... το νερό!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay με τίτλο «Να σου πω μια ιστορία»
Διαβάστε περισσότερα:
01 - Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας – Μια διδακτική ιστορία
02 - Κοινός Παράγοντας - Jorge Bucay
05 - H Αληθινή Αξια του Δαχτυλιδιού - Jorge Bucay
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ;
KANE LIKE ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ street2310.blogspot.com
|  |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου